Page 14 - mag_51

ΤΑΞΙΔΙ

14

Στριφογύριζε μέρες στο μυαλό μου και μ’ Είναι κι αυτό το χάος δίπλα μας, η ατελεί-
έκανε να σιγοτραγουδώ εκείνο το υπέρο- ωτη αντάρα, οι εικόνες πόνου... να κλείσω

χο τραγούδι που έλεγε η Ελένη Δήμου σε τα μάτια και το μυαλό και με ένα μαγικό
στίχους του Κυριάκου Ντούμου... τρόπο που αγνοώ αλλά δε με νοιάζει κιόλ-
«τι να σου πω λας... αφού είναι μαγικός ας βρει εκείνος
εκεί κοντά στη λιμνοθάλασσα το πώς, να μεταφερθώ πάνω σ εκείνη τη
απ’τις φωτιές που ήρθαν μοναχική βάρκα στη λιμνοθάλασσα που
οι λύπες και τις σβήσαν... γίνεται χρυσή τη δύση και που πορφυρίζει
είχα κι εγώ μια περηφάνια την ανατολή... στις εκβολές του Εύηνου

και τη χάλασα και του Αχελώου...
μεσ’ στις αγάπες Ο «πατέρας των ρεόντων υδάτων» Αχε-
που ποτέ δε μ’αγαπήσαν... λώος και τα φίδια του «φιδάρη» Εύηνου
τι να σου πω εκεί κοντά στη λιμνοθάλασσα μα και τόσες μικρές νησίδες που πάλλο-
που όλα τα βλέπεις σαν παιδί καλά και άγια... νται και μεταβάλλονται ανάλογα με τα κέ-
ήταν κι εμένα η καρδούλα μου μια θάλασσα... φια των νερών. Δήθεν ατάραχα μένουν
μα τη ματώσαν της αγάπης τα καράβια...» τα Ιβάρια, τα ψαροχώρια της λιμνοθά-