Page 71 - mag_58
P. 71

του Κωστή A. Μακρή











               «Θα πάω στη θάλασσα» αποφάσισα, με                     ριώδες. Ένα μικρό φαφούτικο φιδάκι
               μια ελπίδα δροσιάς να μου αναπτερώνει                  είναι που, όπως φαίνεται, κατά λάθος

               το ηθικό· παρ’όλο που δεν ξέρω τι ση-                  βρέθηκε στην καυτή άμμο».
               μαίνει ηθικό.                                          Άκουγα και κάτι άλλες φωνές ανθρώ-

               Τότε είδα μια σκιά από πάνω μου.                       πων που φώναζαν με τρόμο και θυμό:

               «Άνθρωπος!» σκέφτηκα και ζωντάνεψε                     «Σκότωσέ το! Σκότωσέ το! Λιώσε του
               μέσα μου ο μυθικός τρόμος του είδους                   το κεφάλι με μια πέτρα!»
               μου γι’ αυτές τις ενσαρκώσεις του από-                 Ο άνθρωπος που με κρατούσε, με σή-

               λυτου κακού.                                           κωσε ψηλά και με κοίταξε στα μάτια.

               Θυμήθηκα τα λόγια των δικών μου και                    Άνοιξε  μάλιστα το στόμα  του  με  τις
               των γεροντότερων:                                      άκρες να ανασηκώνονται προς τα

               «Στην καυτή άμμο δυσκολευόμαστε να                     πάνω.  Μετά  έμαθα  ότι  αυτό  το  λένε
               τρέξουμε. Εκεί, οι άνθρωποι μας πιά-                   χαμόγελο ή γέλιο οι άνθρωποι.

               νουν πιο εύκολα και μας σκοτώνουν».                    Τότε όμως νόμιζα ότι θέλει να με φάει.
               Ο τρόμος γέμισε το μακρουλό μου σώμα                   Αλλά δεν με έφαγε.

               απ’ άκρη σ’ άκρη αλλά πριν προλάβω                     Με πήγε πίσω στους θάμνους και με                         71
               να κάνω οτιδήποτε, ένα διχαλωτό κλα-                   άφησε ελεύθερο.

               ρί μού είχε σφηνώσει το κεφάλι στην
               άμμο. Και μετά, πέντε δάχτυλα ανθρώ-                   Από τότε, ποτέ δεν ξαναπήγα στην αμ-

               πινα τυλίχτηκαν γύρω από εκείνο το                     μουδιά το κατακαλόκαιρο.
               κομμάτι του κορμιού μου μετά το κε-                    Γιατί  το  κατακαλόκαιρο  είναι  πάντα

               φάλι. Άλλα ζώα, το ξέρω, έχουν λαιμό.                  καυτή η άμμος το μεσημέρι και είναι
               Εμείς όμως…                                            γεμάτη ανθρώπους.

               «Θα με πνίξει» σκέφτηκα καθώς θυμή-                    Και πάντοτε λέω αυτή την ιστορία στα
               θηκα τα παραμύθια που μου έλεγε η                      μικρά φιδάκια για να προσέχουν.

               γιαγιά μου για τον Ηρακλή, ένα μυθικό                  «Μακριά!» τους λέω. «Μακριά από
               μωρό ανθρώπων, ένα φριχτό πλάσμα                       την καυτή άμμο!»
               κακής γέννας της ακόμα φριχτότερης                     Αν και δεν νομίζω ότι με ακούνε πά-

               φυλής των ανθρώπων. Ένα απαίσιο τέ-                    ντα.

               ρας που έπνιγε φίδια στην κούνια του.                  Νομίζουν ότι τους λέω ένα ακόμα πα-
               Άκουσα τη φωνή του ανθρώπου να λέει:                   ραμύθι.

               «Μα, δεν δαγκώνει! Ούτε είναι δηλητη-                  Σαν εκείνο με τον Ηρακλή.


               l Τα βιβλία του Κωστή Α. Μακρή «Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες» και «Η

               Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκη.
   66   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76