Page 24 - mag_58

ΒΙΒΛΙοπΑρουσΙΑσεΙσ

ΡΟΥΣΕΛ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ
Επιμέλεια: Παναγιώτης Κουσαθανάς

Ίσως είμαστε οι τελευταίοι γνώστες ενός ιδιώματος, οι
οποίοι θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας το έργο της
μεταφοράς αυτών των παραμυθιών από την φωνητική
και μουσική καταγραφή τους με λατινικούς χαρακτήρες
και σύμβολα στη μεταγραφή στο ελληνικό αλφάβητο. Δεν πρέπει να μένουν –ιδιαίτερα
στα χρόνια μας– ζηλότυπα κλειδωμένοι οι θησαυροί μας, σφραγισμένα τα τεκμήρια
της ταυτότητάς μας, εν ολίγοις τα φυλαχτά μας. Είναι από τα λίγα αποτρόπαια, για
να ξορκιστούν όσα κακά μάς βουλιάζουν καθημερινά.
Η κρούστα που έχει επικαθίσει πάνω στο υπερκορεσμένο χωνευτήρι του περίβλεπτου νησιού
της Μυκόνου κάθε άλλο παρά θεραπευτική για τις πυορροούσες πληγές του μπορεί να θεω-
ρηθεί. Είναι μια κρούστα άπληστη, πεφυσιωμένη και αλαζονικά ματαιόδοξη, που μοναδικό
σκοπό της έχει την αναρρίχηση δια της φενάκης της απόκτησης όλο και περισσότερων αγα-
θών σ’ έναν αγώνα δρόμου που δεν αφήνει περιθώρια στο Μέτρο και την Ανθρωπιά. Αν και
εξηγήσιμη με τα ανθρώπινα ζύγια, δεν παύει να είναι διαλύτης όλων των συνεκτικών αξιών,
24 γι’ αυτό και εξαιρετικά επικίνδυνη. Αυτή την κρούστα πρέπει πάση θυσία με λόγια και με έργα

συνεχώς να την ραγίζομε, για να φέγγει ελπίδα διαφυγής προς το καθαρό νερό που κρύβεται
ακόμη από κάτω, το μόνο που πραγματικά ξεδιψά. Για να καταδύεται όποιος θέλει, να πίνει
και να αναβαπτίζεται. Ο λαϊκός λόγος, εν γένει η λαϊκή τέχνη των λαών, δεν έχει μόνο
τη δύναμη να μπολιάζει άγονα δέντρα και να τα κάνει καρπερά, δεν είναι απλά ένα
αντίδοτο στην ασημαντότητα που μας περιβάλλει, αλλά μπορεί κάποτε και νεκρούς
ν’ ανασταίνει. Ακριβώς αυτό το ράγισμα με σκοπό το πέρασμα στο καθαρό, το λάλον ύδωρ
του τόπου μας προσπαθεί να κάνει τούτη η έκδοση στα ελληνικά τών παραμυθιών που συνέ-
λεξε με κόπο και έξοδα ο Γάλλος ελληνιστής Λουδοβίκος Ρουσέλ στη Μύκονο, σχεδόν έναν
αιώνα πριν, το 1910-1911, και τα εξέδωσε το πολωνικό Πανεπιστήμιο Ιαγκελόνισκι το 1929
σε μια σπανιότατη σήμερα έκδοση. Φιλοδοξεί να μας δώσει τη δυνατότητα να ρίχνομε μα-
τιές στην αθέατη πλευρά του νησιού, την «άλλη Μύκονο», την ανθρώπινη, την πολυ-
αγαπημένη, που την ύπαρξή της όχι μόνον δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι ντόπιοι
και οι επισκέπτες, αλλά ούτε καν υποπτεύονται ή ενδιαφέρονται να μάθουν σήμερα
στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταλλαγής του νησιού που ήταν κάποτε. Οι συνοδευτικοί
στην έκδοση δίσκοι ακτίνας, με τον συναρπαστικό παραμυθιακό λόγο του μπάρμπα-Κωσταντή
Μονογυιού και της θεια’ Ουρανίας Φαρούπου-Θεοχάρη, συμπληρώνουν τη μουσική του βι-
βλίου με την ιδιάζουσα εκφορά και τον αρμονικό τονισμό του τοπικού ιδιώματος. Με πίκρα,
αλλά χωρις αρρωστημένη παρελθοντολαγνεία για τον πρωτογονισμό και την ανέ-
χεια άλλων, δύσκολων εποχών, διαπιστώνεται τώρα πια από κάθε άνθρωπο που
έχει τα μυαλά στη θέση του, ότι εκείνο που θα μείνει, αν τελικά μείνει, για ένα νησί
που «έχει πέσει θύμα της ίδιας της επιτυχίας του» και που τώρα χρειάζεται περισ-
σότερο από ποτέ την έγνοια και την αγάπη μας, δεν θα είναι παρά μια φούχτα πα-
ραλαλήματα κι άλλη μια φούχτα παραμύθια για τις περασμένες δόξες κι ομορφιές.