Page 71 - mag_63
P. 71
της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου
Από μικρό παιδί τα έβαζα με τη μάνα λαλούσαν «Make love not war», χωρίς
μου. Τη θεωρούσα αυστηρή σαν γερ-
να μπορεί να διανοηθεί το κόστος τους
Τζούλια μανίδα νταντά κι εκνευριζόμουν όταν στο μέλλον, αφού δεν της επιτρεπόταν
μου απαγόρευε όσα θεωρούσε πως δεν
ούτε να τα σκεφτεί ούτε να τα ξεστομί-
άρμοζαν για την ηλικία μου. Προσπα-
σει.
και Λία θούσα να την πείσω ν’ αναθεωρήσει Δεν αποδεχόμουν στωικά όλες τις
τις απόψεις της περί διαπαιδαγώγη-
απαγορεύσεις. Αντιδρούσα σθεναρά
σης, αναφέροντας ένα-ένα τα παιδιά,
και υποστήριζα τις απόψεις μου κατα-
που πίστευα πως είχαν περισσότερη
στρώνοντας στρατηγικές μαχών, που
από το ίουλία ελευθερία από τους γονείς τους. Και άλλοτε είχαν επιτυχή έκβαση και άλ-
στο τέλος της τόνιζα με στόμφο πως οι
λοτε με οδηγούσαν στην απελπισία.
γερμανοί είχαν αναγκαστεί, προ πολ-
Κι αυτό οφειλόταν στη μάνα μου, που
λού, να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.
Όμως, όσο και να προσπαθούσα να την κάποιες φορές χαλάρωνε για λίγο το
σχοινί, χαρίζοντάς μου κάποια περιθώ-
μπερδέψω δεν τα κατάφερνα και όσο ρια ελιγμών και κάποιες άλλες, νιώ-
αποτύγχανα τόσο εκνευριζόμουν. Πολ- θοντας ενοχές για τις ευαισθησίες της 71
λές φορές αντιδρούσα αντιμιλώντας με
αποτέλεσμα να αρπάζω περισσότερες που «θα μπορούσαν να με οδηγήσουν
ξυλιές απ’ όσες δικαιούμουν. στην καταστροφή», το κρατούσε συνε-
Σήμερα μπορώ να κατανοήσω τ’ αδιέξο- χώς τεντωμένο, όπως επέβαλε ο τρό-
πος διαπαιδαγώγησης της εποχής και
δα εκείνης της μάνας από τις αντιδρά-
σεις ενός επαναστατικού πλάσματος, της τάξης μου.
που ήθελε να ζήσει τη νεότητά του. Ένα Βέβαια, ακόμα και σ’ εκείνη τη δύσκο-
παιδί ήμουν, που μπορεί να μεγάλω- λη εποχή, υπήρχαν κάποια παιδιά, που
νε μέσα στον κλοιό του μεταπολεμικού η ζωή τους φάνταζε στα μάτια μου μα-
συντηρητισμού όμως είχε την ευχέρεια γική. Ζούσαν ένα παραμύθι, που μέσα
να χρησιμοποιεί το μυαλό του, να πα- του κάθε επιθυμία γινόταν πραγματικό-
ρατηρεί και να καταστρώνει τρόπους τητα. Οι γονείς τους εκδήλωναν τόσο
διαφυγής από την στενωπό των απαγο- φανερά την αδυναμία τους και τους
ρεύσεων. Μία έφηβη ήμουν, που με- πρόσφεραν τόσα πολλά, που άλλα
γάλωνε μέσα στην πολύχρωμη εποχή παιδιά δεν μπορούσαν ούτε να τα ονει-
της «γενιάς των λουλουδιών», έβλεπε ρευτούν. Αυτά τα παιδιά, ακόμα και οι
μπροστά της να ξανοίγονται οι ουρανοί δάσκαλοι, τα φώναζαν με τα υποκορι-
μιας ξενόφερτης ελευθερίας, άκουγε στικά των ονομάτων τους. Η Σούλα, η
τα συνθήματα των σειρήνων, που δια- Τούλα, η Βούλα, η Γιούλα, ο Σούλης,
