Page 119 - mag_66

...επιλέγει η Ρούλα Μονογυιού

θυμάμαι θλίψη πλάι σου που έσταζες
σε ουρανό καθάριο άψογος σαν έμοιαζε

θυμάμαι σύννεφα υγρά που τρέχανε
και πολιτείες που είχανε γκρεμούς και πέφτανε

θυμάμαι άγουρα κορίτσια τρέμανε

σε αγκαλιές που μόνο δόλο κρύβανε

θυμάμαι νότες βγαίναν απ' το τίποτα
σαν σιγαλιές από νυχτιές σε άστρα ανύποπτα

θυμάμαι ανθρώπους που τον χρόνο αλέθανε

φτιάχνανε ποιήματα

για άδεια μνήματα
θυμάμαι νυχτερίδες που γεννούσανε 119 119

άγια βρέφη στων θαλασσών τα κύματα

θυμάμαι άνεμο ιερό που γλένταγε
σε ουρανό αμόλυντο καθάριο κούρνιαζε

θυμάμαι στα δυο μάτια της πως έβρεχε

και στα δυο χέρια της η μέρα ανέτελλε

θυμάμαι τα παιδιά που ανάσαιναν ποιήματα
και πέφταν σαν πουλιά σε ηλεκτροφόρα σύρματα

θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν την σάρκα τους

μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους

θυμάμαι μου 'παν θα έρθει ένα πλοίο απ' το διάστημα

που θα μας πάρει μακριά από όλα τα άσχημα
θυμάμαι ένα φίλος που φύγε νωρίς μάς όρκισε

στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε...

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!