Page 45 - mag_101
P. 45
τoυ Αλέξανδρου Αραμπατζή
Ανοιγοκλείνω τα μάτια, το σύμπαν περι- όλων των δυνατών συνεπειών, να πα-
φέρεται μέσα μου σαν ημιθανής ακρίδα, ρασυρθώ στο ρεύμα του χρόνου, να συ-
χτυπιέται στα τοιχώματα του στομαχιού γκροτήσω έναν κόσμο ανάμεσα σε πολ-
μου άγρια και παρατεταμένα. Το νιώθω λούς άλλους κόσμους. Και το κυριότερο,
να κάνει ποδόλουτρο στο στομάχι μου, τον κόσμο αυτό πρέπει να καταφέρω να
να καλπάζει σαν άλογο αφηνιασμένο. Σε τον υπερασπιστώ, να επιτεθώ ή να αμυν-
λίγο αναρωτιέμαι πόσο άγνωστος είμαι θώ ανάλογα, να τον διατηρήσω όσο το
στον εαυτό μου, πόσο αγνοώ την αιτία της δυνατόν περισσότερο ανέπαφο. Γιατί η
ύπαρξής μου, τον λόγο της ύπαρξής μου, μοίρα των κόσμων είναι να γκρεμίζονται
το μέλλον μου, τις ρίζες μου, τον ρόλο μου, σαν χάρτινοι πύργοι, όπως η μοίρα των
την προοπτική μου. Πόσο το σύμπαν με
αγνοεί και πόσο αγνοώ εγώ το σύμπαν. ανθρώπων είναι να συνθλίβονται από
ανίκητους νόμους της φύσης.
Ξυπνάω και τρέχω μηχανικά μπρο-
στά στον καθρέφτη, σα να θέλω να επι- Ο άνθρωπος είναι ανυπεράσπιστος μπρο-
βεβαιωθώ πως πράγματι συνεχίζω να στά στη σιδερένια μέγγενη της ανάγκης,
υπάρχω. Όταν βρίσκω το είδωλό μου να υποκύπτει και λιώνει στο υπέδαφος κάθε
επιπλέει στη φωτεινή διαφάνεια καθη- ματαιοδοξίας που ο ίδιος του ανόητα και 45
συχάζω τις αμφιβολίες μου, ρίχνω νερό παράλογα καλλιέργησε. Μόνο δυνατές
στο πρόσωπό μου για να βεβαιωθώ πως έλξεις μπορούν να σφυρηλατήσουν δυ-
ξύπνησα πραγματικά, πως ο λήθαργος νατές σχέσεις και μόνο δυνατές σχέσεις
της ανυπαρξίας δεν κατάπιε το είναι μου. μπορούν να σφυρηλατήσουν γερούς κό-
Με το κρύο νερό εξαγνίζω το πρόσωπό σμους.
μου από τις σκοτεινές τελετουργίες των Αχ, θεέ μου, τι ανοησίες κατεβάζει ο νους
δαιμόνων της νύχτας. Όταν ξυπνάω είμαι του ανθρώπου κάθε πρωί, σκέφτομαι.
ολόκληρος ο εαυτός μου, απορροφημέ- Ίσως φταίνε και τα νυχτερινά όνειρα που
νος από το είναι μου, αναδιπλωμένος στη το μόνο που κάνουν είναι να υποδαυλί-
σάρκινή μου θήκη, στριμωγμένος στο ζουν οχληρές υποψίες και φοβίες στα κα-
βιολογικό μου κουκούλι, περιχαρακω- τάβαθα της ημέρας.
μένος στην επικράτεια της εαυτότητας. Ο
χρόνος αρχίζει να τεντώνεται σαν λαστι- Μόνο που στα κατάβαθα της ημέρας κάθε
χένια μεμβράνη. όνειρο έχει ήδη δείξει την θανάσιμη όψη
Σιγά σιγά ανοίγομαι στο φως και θυμά- του. Και το όνειρο του ονείρου περιμένει
μαι πως πρέπει να ξεπροβάλλω, να προ- τη σειρά του στη θανάσιμη πάλη του με το
βάλλω τον εαυτό μου στον ορίζοντα του πραγματικό.
κόσμου, να προβληθώ στην ραδιενεργό Κλειδώνω την πόρτα. Εκεί έξω ακούω τις
σκόνη της καθημερινότητας και της ιστο- σειρήνες να ξελαρυγγίζονται και την πόλη
ρίας, να εκτεθώ στο ριψοκίνδυνο δάσος να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος.
