Page 87 - mag_100

του Σπύρου Διαμάντη

Μέχρι να κατέβει από το λεωφορείο, δεν ξανακοίταξε το νεαρό

ζευγάρι απέναντί της. Έμοιαζε παράφορα με ένα γνώριμο στο

οποίο κάποτε ήταν βασικό μέλος.
Ότι αρχίζει είναι καταδικασμένο να τελειώσει ξανασκέφτηκε με

αφέλεια, μηδενίζοντας (με ένα κλασικό κλισέ) άθελά της την από-

σταση ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο.

Αναμενόμενο για έναν άνθρωπο που αγνοεί συνεχώς τον έρωτα

επειδή κάποτε τον άφησε να φύγει μέσα από τα χέρια του για λό-

γους παράλογους.

Αλλά είναι πλέον συνηθισμένο ορισμένες φορές, ο θάνατος του
έρωτα να προκαλείται απ’ τον φόβο μην πεθάνει. Και το πένθος

του σ’ αυτήν την περίπτωση παραμένει κολλημένο ανάμεσα στο

στάδιο της άρνησης και του θυμού.
87

Κατέβηκε τρεις στάσεις νωρίτερα από αυτή που έπρεπε.

Καθώς περπατούσε, το φθινόπωρο την καλωσόριζε βάζοντας το

αεράκι του να της ανοίγει το δρόμο παραμερίζοντας τα πεσμένα

φύλλα.

Όταν έστριψε στο στενό του σπιτιού της, ήταν σχεδόν σίγουρη πως
στιγμιαία είδε τον νεαρό εαυτό της να περιμένει στα σκαλιά της ει-

σόδου με το χέρι τεντωμένο και την παλάμη ανοιχτή.

Ανέβηκε τα σκαλιά προσεκτικά μην πατήσει το παρελθόν που ζη-

τιάνευε κάτι ζωντανό από το παρόν της.

Η εικόνα αυτής της επαιτείας ήταν τόσο οικεία που όταν κάθισε

στην πολυθρόνα του σαλονιού άνοιξε την παλάμη της να ελέγξει

αν ήταν άδεια.
Όταν σιγουρεύτηκε, έγειρε προς τα πίσω, έκλεισε τα μάτια και

προσπάθησε να κοιμηθεί με σκοπό να ονειρευτεί ακριβώς αυτό

που ζητιανεύει τόσα χρόνια από τον εαυτό της.

Τη συνέχεια της ιστορίας του γνώριμου αυτού ζευγαριού.