Page 69 - mag_97

της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου

Τα δέκα χρόνια

Χρόνια μόναζε. Άνθρωπος δεν σταματούσε στην

αυλή του. Τα βράδια κοιμόταν με τα βλέφαρα

ανοιχτά για να μην χάνει τα όνειρα. Να λέει και

καμιά κουβέντα με τους πεθαμένους του. Έψα-

χνε τα πρόσωπά τους συναισθήματα. Ακόμα δεν 69

ήξερε πως οι πεθαμένοι μιλάνε με τις ψυχές τους

και δεν σε κοιτάζουν, για να μην σε τρομάξουν

οι άδειες κόγχες των ματιών τους. Το πρωί ξυ-

πνούσε με κεφάλι βαρύ και ουρανίσκο ξερό από

τα συσσωρευμένα ανείπωτα λόγια.