Page 64 - mag_95
P. 64
ΓΡΑφονΤΑΣ μΙΑ ΙΣΤοΡΙΑ
Μία ιστορία
εντελώς αδιάφορη
Θα είχαμε λοιπόν μια υπό ανάπτυ- κάνει πρώτος την κίνηση να τηλεφω-
ξη ιστορία με δύο εκδοχές. Η μία θα νήσει. Πολλά «θα τα πούμε» λέγονται
ήταν πιο υποτονική κι από ανιαρή. καθημερινά, συμπληρώνοντας με
Σαν ένα βαριεστημένο «Τί κάνεις;» τρία λόγια μια άκαρπη υπόσχεση. Στο
μπροστά από ένα νεκρό «Καλά», που βάθος όμως αυτής της στιχομυθίας
θα μπορούσαν να μην είχαν ειπωθεί είναι φανερό πως δεν υπάρχει υπό-
ποτέ, όμως έπρεπε να συμβεί αυτό σχεση. Υφίστανται λόγοι αποσιώπη-
γιατί αλλιώς δεν θα γίνονταν παρελ- σης· ο καθένας έχει τον δικό του. Όλοι
θόν. Ίσως να ήταν ένας αδιάφορος το ξέρουν. Όπως ξέρει και η ιστορία,
μονόλογος, ούτε καν παραληρηματι- που πρόκειται να γραφτεί, ότι δεν θα
κός ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον διαθέτει κανένα στοιχείο διαλόγου.
του αναγνώστη για να ψάξει τι θέλει Αν κάποιος ρωτούσε πώς αποτυπώ-
να πει ο συγγραφέας. Φυσικά ο ανα- νεται μια τέτοια ιστορία, αν θα είχε
γνώστης δεν ήταν δυνατόν να καταλά- δηλαδή αρχή, μέση και τέλος ή αν θα
βει ότι δεν υπάρχει συγγραφέας και αποδιδόταν ανάκατα, συνειρμικά έως
64
πως τον ρόλο του τον είχε αναλάβει και παραληρηματικά, θα έπαιρνε την
η ίδια η ιστορία. Επίσης, δεν ήταν σε απάντηση: «Τίποτα απ’ όλα αυτά». Η
θέση να γνωρίζει ότι σε αυτή την πε- ιστορία γράφεται μόνη της, χρονικά.
ρίπτωση η ιστορία δεν ήταν ούτε Ιδέα, Έχει ένα δικό της χρόνο και τον ακο-
ούτε Φωνή. Μόνο ένα παρόν, που θα λουθεί καθώς χωρίς αυτόν δεν υπάρ-
κατάφερε να περάσει απαρατήρητο χει. Αυτός της επιτρέπει να καταγρά-
στο παρελθόν για να καταγραφεί και φεται χωρίς να έχει την ανάγκη ενός
ν’ αποδείξει στον χρόνο τού μέλλοντος συγγραφέα. Έτσι προσθέτει διακλά-
ότι υπήρξε. δωση στις ρίζες της οικογένειάς της.
Η άλλη εκδοχή είναι μια ιστορία δύ- Γιατί κάθε ιστορία ανήκει κάπου. Πρέ-
σκολη, για την οποία κανένας δεν έχει πει να ανήκει. Χωρίς αυτή την αναγω-
όρεξη να φανερώσει κάτι παραπάνω, γή δεν μπορεί να σταθεί, να κρατηθεί,
πέρα από έναν αδιάφορο χαιρετισμό. να υπάρξει.
Σαν δύο παλιοί γνωστοί, που συνα- Και εφόσον κανένας δεν θα ήθελε να
ντιούνται τυχαία μετά από καιρό και την γράψει, για να μη σκάσει από τη
δεν έχουν τι να πουν. «Να τα πούμε, συσσώρευση των γεγονότων που θα
κάποια στιγμή» λέει ο ένας. «Ναι, πάρε την έπνιγαν, θ’ αποφάσιζε να γραφτεί
με όποτε θες» απαντά ο άλλος. Όμως μόνη της. Θα περιλάμβανε όλα όσα οι
και οι δύο ξέρουν ότι κανένας δεν θα αναγνώστες δεν θα ήθελαν να δημοσι-
