Page 67 - mag_92

της Κατερίνας Γεμελιάρη

και συλλογικό επίπεδο. Έχει έρθει η ώρα να συμφιλιωθούμε

αρχικά με τον ίδιο μας τον εαυτό, να αγαπήσουμε τα ελαττώματα

μας και ταυτόχρονα να προσπαθήσουμε να τα εξελίξουμε για

να λειανθούν και να αντικρύσουμε κάπου στο μέλλον την

ιδανική μας μορφή.

Έπειτα ο σασμός πρέπει να αγκαλιάσει την ταλαιπωρημένη

μας κοινωνία που κάθε μέρα αντιμάχεται με τις κακουχίες

και τις άσχημες εξελίξεις. Την κοινωνία αυτοί που τεχνηέντως

διαιρούν σχεδόν σε καθημερινή βάση οι πολιτικοί γιατί ξέρουν

ότι όταν την διαιρούν την εξουσιάζουν στο απόλυτο.

Στον απόηχο των lockdown και των καταστροφικών

πυρκαγιών του καλοκαιριού φτάσαμε λίγο μουδιασμένοι σε 67

έναν Σεπτέμβριο που έχει αρκετές δυσκολίες. Η πανδημία

είναι ακόμα εδώ και εμείς πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον

νέο τρόπο ζωής μας. Ναι η μάσκα κρύβει το χαμόγελο μας,

ναι κάποιοι φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο και είναι κι αυτό

θεμιτό. Δεν χρειάζεται να στοχοποιείται κανείς. Πρέπει να

σταματήσουμε να γδέρνουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Η

ελευθερία στις μέρες μας είναι γραμμένη στα χαρτιά και την

καταπατούμε κάθε μέρα. Εκλείπει η ευγένεια και η αρετή της

υπομονής. Σταματήσαμε να νοιαζόμαστε για όσα συμβαίνουν

έξω από τα περιθώρια του μικρόκοσμου μας και μάθαμε να

υψώνουμε με ευκολία το δάχτυλο μας για να μεταβιβάσουμε

τις όποιες ενοχές και ευθύνες μας βαραίνουν μόνο και μόνο

για να κοιμόμαστε το βράδυ λίγο πιο ανάλαφρα. Σημασία

έχει να μην μεταβιβάζουμε τις ευθύνες και τις ενοχές μας,