Page 8 - EIDOMENH

EΙΔΟΜΕΝΗ... ένα οδοιπορικό

και πέσετε πάνω σε κάποιο πτώμα!» Καλοκαίρι και η ζέστη
αφόρητη. Σε μια στροφή του δρόμου, μπροστά μας, εκατο-
ντάδες άνθρωποι σε μια πορεία στα χαμένα, στο άγνωστο!
Αφρικανοί οι περισσότεροι! Μειώσαμε αναγκαστικά ταχύ-
τητα, με τα παιδιά μας, να ρωτάνε αποσβολωμένα. Ανοίγω
το παράθυρο και αποφασίζω να δώσω στους ταλαιπωρη-
μένους ανθρώπους, τα νεράκια που μόλις, πριν λίγο, αγο-

ράσαμε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το αδύναμο χέρι
που ήρθε προς το μέρος μου με το ανύπαρκτο κουράγιο...
Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του ανθρώπου!.. Ούτε και το
«thank you»... που με τρεμάμενη φωνή κατόρθωσε να ξε-
στομίσει! «Ούτε νερό, ούτε ψωμί»... σκέφτηκα! Πιο κάτω
το σκηνικό αγριεύει με τις μανάδες και τα μωρά στην αγκα-

λιά τους. Τα παιδιά μου προχωρούν κι αυτά από μόνα τους
στην ίδια κίνηση. Ανοίγουν τα παράθυρα και προσφέρουν
το λιγοστό νεράκι! Ναι, αυτή ήταν η στιγμή που μπολιαστή-
καμε οικογενειακά με τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Η
σύζυγός μου έχει προσφυγικές ρίζες, από τη Μικρά Ασία.
Είδα το δάκρυ της να κυλά μπροστά στην μνήμη, στη μνή-
μη της διήγησης από τη γιαγιά Αλεξάνδρα. Εκτός από την
πρώτη προσφυγιά του 1922, στον Β΄Παγκόσμιο η οικογέ-
νειά τους, μαζί με άλλους χιλιάδες Σαμιώτες, ξεσπιτώθηκε

πάλι με προορισμό τη Μ. Ανατολή για να γλυτώσει από την
έλευση των Γερμανών, που σπέρναν τον θάνατο ακόμη και
στον άμαχο πληθυσμό! Ξεκίνησαν με βάρκες για την Τουρ-
κία απέναντι, τρένο στη συνέχεια, πέρασμα από τη Συρία
κι έφτασαν στην Αίγυπτο, όπου κι έμειναν σε στρατόπεδο
προσφύγων για πολύ καιρό, κοντά 2 χρόνια. Περπάτημα,
περπάτημα, περπάτημα...

«Μα καλά δεν υπάρχει κάποιος να σταθεί σ’ αυτούς τους
ανθρώπους;» την άκουσα να ψελλίζει! Θα μου πεις τι πε-
ριμένεις από ένα κράτος που το μόνο που το νοιάζει πλέον

είναι τα «απανωτόκια», το κάπιταλ κοντρόλ, οι κατασχέ-
σεις και η αποδόμηση όποιου κοινωνικού ενδιαφέροντος,
με την βάρβαρη κατάργηση ακόμη και της ιδέας αυτού που
ονομάζουμε κοινωνική πολιτική; Το καημένο το κράτος που

2